Γιατί βαλτώνουμε και πόσο κακό είναι αυτό? Είναι κακό μάλλον για τους άλλους που χάνουν το παιδί που χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ και σας διασκεδάζω'.
Και για τον ίδιο που βουλιάζει στον καναπέ με τα μάτια κατακόκκινα μετά από επτά CSI σερί, Dexter, Private Practice και δεν ξέρω και ΄γω τι άλλο έχει το Prime Time.
Ολες οι μεριές χάνουν και δεν ξέρω ποιος κερδίζει στο τέλος. Πρέπει όμως κατα καιρούς να υπάρχει αυτή η φάση της εσωστρέφειας στη ζωή του ατόμου. Η επαναφόρτιση είναι μία επώδυνη κατάσταση όπου το λαμπερό 'εγώ' του καθενός λιώνει και καθηλώνεται στο σαλόνι. Σε κουράζει η επαφή, ακόμα και αυτή που σε ευχαριστεί, γιατί όλη μέρα σκορπίζεσαι σε κοινωνικοποιήσεις και τυπικότητες για να είσαι σωστός για τους άλλους.
Χθες μου υπενθυμίσαν πόσο δύσκολο είναι για κάποιους ανθρώπους να συνεχίσουν να κοιτούν μπροστά όταν έχουν συναντήσει το άλλο τους μισό και το 'χουν προσπεράσει.
Δεν το βάζουν κάτω, αλλά οποιαδήποτε νέα επαφή που δεν πάει όπως θα ήθελαν, δεν τους ενοχλεί. Το περιμένουν άλλωστε. Άσε που δεν τους πονάει και τόσο, γιατί ο πόνος που προκαλεί το να είσαι μακριά από το μισό σου πορτοκάλι είναι αξεπέραστος. Δεν τους αποκαρδιώνει που το έτερον ήμισυ δεν νοιώθει το ίδιο και προχωράει (μπρος ή πίσω δεν έχει σημασία). Απλά συνηθίζουν. Είναι σα το καρουζέλ στην αρχή κοντεύεις να ξεράσεις τα σωθικά σου από το γύρω γύρω και μετά το διασκεδάζεις. Είναι τέτοια η εξοικείωση που μετά σηκώνεσαι και ανεμίζεις και το μαλλί με γέλια.
Εύχομαι σε όλους όσους έχουν χάσει το μισό τους πορτοκάλι να βρουν να κολλήσουν με ένα γλυκό μήλο ή έναν γερμά! Θα είναι μια τόσο γλυκιά υποχώρηση που θα αλλοιώσει τη γεύση του ξινού πορτοκαλιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου