Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν γεννηθεί πλασμένοι να υπομένουν, Συνήθως θέλουν μια ζωή στο fast forward. Δεν είναι τυχαίο που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε το ρόφημα τους να κρυώσει με αποτέλεσμα να ρίχνουν παγάκια. Τέρατα υπομονής δεν θα υπάρξουν ποτέ. Κι όμως, μπορούν να ελέγξουν συναισθήματα και έντονες διαθέσεις που άλλοι απλά δεν μπορούν. Διαχειρίζονται με μεγάλη ευκολία παλιρροιακα κύματα αρνητισμού και λειτουργούν ως κυματοθραύστες απροσάρμοστων συμπεριφορών.
Λέγεται ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι νικητές. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εναλλαγές στην συμπεριφορά τους προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα στους γύρω τους και χαρακτηρίζονται ως αινιγματικοί χαρακτήρες. Είναι αξιέπαινοι γιατί έχουν τις δυνατότητες να μάθουν να κοιτούν το πρόβλημα από πολλές οπτικές γωνίες γρήγορα και αποτελεσματικά. Κάτι σαν ηθοποιοί, που μπορούν να υποδυθούν διάφορους ρόλους ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε κάθε πλευρά του μηνύματος που θέλει να περάσει η παράσταση.
Υπηρετούν με πάθος αυτά που πιστεύουν και μπορούν να προσφέρουν τα πάντα στους ανθρώπους που διαλέγουν να χουν δίπλα τους. Ακόμα και όταν τα δικά τους άτομα τους απογοητεύουν εκείνοι δε χάνουν την δύναμη να προσπαθήσουν ξανά και ξανά. Οταν πλέον δεν αλλάζει η κατάσταση και αποχωρίζονται αυτόν/η που του/της χάρισε τον κόσμο θλίβονται βαθύτατα. Η θλίψη τους είναι τόσο μεγάλη που αποζητούν συμπαράσταση. Ισως να μην κατανοούν το γιατί κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται εκεί γι αυτούς χωρίς να το ζητούν. Η απάντηση είναι απλή επειδή εκτιμούν την διαφορετικότητα και μέσα από την επαφή αναγνωρίζουν ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους.
Με πολλή αγάπη στη Π. που θέλουμε να την βλέπουμε πάντα να χαμογελά ακόμα και όταν κάποιες μέρες την γυρνούν στα περασμένα
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
beauty lies in the eyes of the beholder
Shakespeare expressed a similar sentiment in Love's Labours Lost, 1588:
Good Lord Boyet, my beauty, though but mean,
Needs not the painted flourish of your praise:
Beauty is bought by judgement of the eye,
Not utter'd by base sale of chapmen's tongues
Good Lord Boyet, my beauty, though but mean,
Needs not the painted flourish of your praise:
Beauty is bought by judgement of the eye,
Not utter'd by base sale of chapmen's tongues
Beauty Demo from stephane pivron on Vimeo.
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Μισό κιλό πορτοκάλια
Γιατί βαλτώνουμε και πόσο κακό είναι αυτό? Είναι κακό μάλλον για τους άλλους που χάνουν το παιδί που χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ και σας διασκεδάζω'.
Και για τον ίδιο που βουλιάζει στον καναπέ με τα μάτια κατακόκκινα μετά από επτά CSI σερί, Dexter, Private Practice και δεν ξέρω και ΄γω τι άλλο έχει το Prime Time.
Ολες οι μεριές χάνουν και δεν ξέρω ποιος κερδίζει στο τέλος. Πρέπει όμως κατα καιρούς να υπάρχει αυτή η φάση της εσωστρέφειας στη ζωή του ατόμου. Η επαναφόρτιση είναι μία επώδυνη κατάσταση όπου το λαμπερό 'εγώ' του καθενός λιώνει και καθηλώνεται στο σαλόνι. Σε κουράζει η επαφή, ακόμα και αυτή που σε ευχαριστεί, γιατί όλη μέρα σκορπίζεσαι σε κοινωνικοποιήσεις και τυπικότητες για να είσαι σωστός για τους άλλους.
Χθες μου υπενθυμίσαν πόσο δύσκολο είναι για κάποιους ανθρώπους να συνεχίσουν να κοιτούν μπροστά όταν έχουν συναντήσει το άλλο τους μισό και το 'χουν προσπεράσει.
Δεν το βάζουν κάτω, αλλά οποιαδήποτε νέα επαφή που δεν πάει όπως θα ήθελαν, δεν τους ενοχλεί. Το περιμένουν άλλωστε. Άσε που δεν τους πονάει και τόσο, γιατί ο πόνος που προκαλεί το να είσαι μακριά από το μισό σου πορτοκάλι είναι αξεπέραστος. Δεν τους αποκαρδιώνει που το έτερον ήμισυ δεν νοιώθει το ίδιο και προχωράει (μπρος ή πίσω δεν έχει σημασία). Απλά συνηθίζουν. Είναι σα το καρουζέλ στην αρχή κοντεύεις να ξεράσεις τα σωθικά σου από το γύρω γύρω και μετά το διασκεδάζεις. Είναι τέτοια η εξοικείωση που μετά σηκώνεσαι και ανεμίζεις και το μαλλί με γέλια.
Εύχομαι σε όλους όσους έχουν χάσει το μισό τους πορτοκάλι να βρουν να κολλήσουν με ένα γλυκό μήλο ή έναν γερμά! Θα είναι μια τόσο γλυκιά υποχώρηση που θα αλλοιώσει τη γεύση του ξινού πορτοκαλιού.
Και για τον ίδιο που βουλιάζει στον καναπέ με τα μάτια κατακόκκινα μετά από επτά CSI σερί, Dexter, Private Practice και δεν ξέρω και ΄γω τι άλλο έχει το Prime Time.
Ολες οι μεριές χάνουν και δεν ξέρω ποιος κερδίζει στο τέλος. Πρέπει όμως κατα καιρούς να υπάρχει αυτή η φάση της εσωστρέφειας στη ζωή του ατόμου. Η επαναφόρτιση είναι μία επώδυνη κατάσταση όπου το λαμπερό 'εγώ' του καθενός λιώνει και καθηλώνεται στο σαλόνι. Σε κουράζει η επαφή, ακόμα και αυτή που σε ευχαριστεί, γιατί όλη μέρα σκορπίζεσαι σε κοινωνικοποιήσεις και τυπικότητες για να είσαι σωστός για τους άλλους.
Χθες μου υπενθυμίσαν πόσο δύσκολο είναι για κάποιους ανθρώπους να συνεχίσουν να κοιτούν μπροστά όταν έχουν συναντήσει το άλλο τους μισό και το 'χουν προσπεράσει.
Δεν το βάζουν κάτω, αλλά οποιαδήποτε νέα επαφή που δεν πάει όπως θα ήθελαν, δεν τους ενοχλεί. Το περιμένουν άλλωστε. Άσε που δεν τους πονάει και τόσο, γιατί ο πόνος που προκαλεί το να είσαι μακριά από το μισό σου πορτοκάλι είναι αξεπέραστος. Δεν τους αποκαρδιώνει που το έτερον ήμισυ δεν νοιώθει το ίδιο και προχωράει (μπρος ή πίσω δεν έχει σημασία). Απλά συνηθίζουν. Είναι σα το καρουζέλ στην αρχή κοντεύεις να ξεράσεις τα σωθικά σου από το γύρω γύρω και μετά το διασκεδάζεις. Είναι τέτοια η εξοικείωση που μετά σηκώνεσαι και ανεμίζεις και το μαλλί με γέλια.
Εύχομαι σε όλους όσους έχουν χάσει το μισό τους πορτοκάλι να βρουν να κολλήσουν με ένα γλυκό μήλο ή έναν γερμά! Θα είναι μια τόσο γλυκιά υποχώρηση που θα αλλοιώσει τη γεύση του ξινού πορτοκαλιού.
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Steal Forest Steal!!!
Μακαρι να ήταν δικά μου αυτά τα blogs!!!xexexexe
http://emmacooper.tumblr.com/
http://leslie-miles.blogspot.com/
http://emmacooper.tumblr.com/
http://leslie-miles.blogspot.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)