Single in the city

Μετά από πολύ καιρό και πίεση από φίλους που λατρεύουν τις αφηγήσεις μου από τα άκυρα περιστατικά που μου συμβαίνουν, είπα να ξαναγράψω.

Ήμουν λίγο off ή μάλλον deforme. Ασχολιόμουν με βλακείες just for the sake of it really. Με πιέζανε να γνωρίσω κόσμο...'και έλα αυτή τη φορά θα σ αρέσει', 'σου χω εγώ τον καλύτερο', 'δεν γίνεται τέτοια γυναικάρα φίλη μου να μην της βρω εγώ κάποιον' και άλλα τέτοια γραφικά. Την τελευταία φορά που έφτασα στο αμήν γύρισα και είπα: 'Συγνώμη ρε αγάπη τι είν' τούτο; εσύ δηλαδή θα πήγαινες μαζί του; για να σοβαρευτούμε λέω εγώ'

Είναι δύσκολο να δεχτούν οι φίλοι σου ότι είσαι single και όχι δεν θα παντρευτείς σύντομα, ούτε θα κάνεις παιδί όσο και αν θέλουν να σε δουν φουσκωμένη να τρέχεις για εξετάσεις και έπιπλα για το παιδικό δωμάτιο. Γελώ με το χαριτωμένο πείσμα τους και την προσήλωση στο στόχο τους! Στο τέλος από την μανία τους βλέπω να με στέλνουν νύφη στη ξενιτιά στα μακρινά ξαδέρφια τους!!

Από που να ξεκινήσω με τα disaster crash dates! Είναι απίστευτο! Από τον κερδοσκόπο τυχοδιώκτη [παύλα] κότα, τον βουκολικό έρωτα του καλοκαιριού, τον ψυχολογικά unstable φωνακλά μηνυματάκια with the huge ego, τον καμμένο Don Juan δαχτυλιδάκια [δε μου μιλάει γιατι ειμαι πολύ τέλεια και πιέζεται αλλά μου στέλνει δαχτυλίδια δατ ιζ), τους πιασμένους που μου εξομολογούνται ότι είμαι ο κρυφός τους πόθος ή το καλύτερο ....τον φετιχιστή μοντελοπνίχτη!?! WTF??

Έχω και τον κολλητό μου να μου ξετινάζει την ψυχολογία κάθε τόσο. Μου υπενθυμίζει πόσο δυναμική είμαι και ότι πρέπει να χαλαρώσω αλλιώς θα μου σκάνε οι μαμάκες και οι φουστοκρυφτούληδες. Τον ακούω και δαγκώνομαι. Του λέω χαρακτηριστικά με ύφος δέκα καρδιναλίων και τσεγκεβαρική διάθεση: 'όχι αγάπη μου, δεν μπορώ να νιαουρίζω μπροστά από μια Hermes τσάντα, να του κάνω ματάκια, να στριφογυρίζω μια τούφα απο τα μαλλιά μου και να λυγίσω ποδαράκι. Μη σώσει και μου την πάρει άμα θέλω θα την πάρω μόνη μου!'. Εκείνος πιστεύει ότι η δουλειά με άλλαξε. Τόσες ώρες να αποδεικνύεις την αξία σου σε προϊστάμενους κ πελάτες σε σκληραίνει!

Φέρνω στο μυαλό μου τότε που ήταν τα πράγματα πιο απλά. Τότε που έβγαινες και δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις. Βέβαια τότε τα στέκια ήταν συγκεκριμένα (σχολείο, φροντηστήριο, γήπεδα και καφετέριες της γειτονιάς) ενώ τώρα άντε βρε τους.

Μην είναι στη Γλυφάδα με το πουλόβερ στους ώμους, μην είναι στη Κηφισιά με το κουστούμι, μην είναι Κολωνάκι για γρήγορο όρθιο (σα σαρδέλα να στριμώχνεται) ποτάκι, μην είναι στα Εξάρχεια στην underground υπόγα, μην είναι στην Καρύτση σε ένα πάρα πολύ trendy event, μην είναι στη Θεσσαλονίκη/Πάτρα/Κάτω Κουτσοχώρι και δεν ξέρει ότι τον ψάχνεις στην Αθήνα;

Μήπως να βγάλουμε όλες οι μόνες Αθηναίες DVD σα το Τζουλάκι να φτάσει στα πέρατα της Ελλάδας μπας και ξεστραβωθεί ο άντρας ο σωστός; Μπααα, τεκνάκια ακούτε: Τζουλάκι εγώ δεν γίνομαι προτιμώ να πηγαίνω με το σταυρό στο χέρι, παρά με την σαμπάνια!

Άντε και καλή μας άνοιξη!