Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Μια βραδιά στη Μαβίλη

Όλοι παίρνουμε αυτό που μας αξίζει στη ζωή. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το προσπαθείς μια…δύο…δεν σου βγαίνει. Ερχεται όμως η στιγμή που σου κάθεται από μόνο του.

Για ένα ποτάκι παρέα με φίλους, συνάντησα επιτέλους μια γνωστή μετά από πολύ καιρό που κανονίζαμε για να βρεθούμε. Μιλούσαμε ώρες. Πολλές όμορφες κουβέντες για προβληματισμό και σκέψη. Τροφή για το μυαλό για τις ελάχιστες ώρες της αυτοκριτικής. Μου εξιστόρησε ένα περιστατικό πάνω σε κουβέντα με τον κολλητό της. Την ρώτησε τι της έχουν μάθει οι γονείς της για την ζωή. Εκείνη ανταποκρίθηκε πως η μητέρα της, της έμαθε το ‘πονάει κεφάλι ,κόβει κεφάλι’ και ο πατέρας της το ‘μη σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου’. Εκείνος τότε την ρώτησε, εάν έχει καταλάβει ότι και οι δύο της μιλούσαν για το ίδιο σπαθί;. Και αυτό είναι ένα από τα πολλά που είπαμε εκείνο το βράδυ.

Συμφώνησε μαζί μου ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανεξάντλητες πηγές ενέργειας και με το να φορτίζουν θετικά τους άλλους δεν δικαιούνται μια κακή μέρα. Αυτόματα με την παραμικρή εναλλαγή της διάθεσης τους, οι υπόλοιποι χάνουν το στήριγμα τους. Προφανώς σκέφτονται ενστικτωδώς: ‘Εάν πέφτει ψυχολογικά ένας τόσο ενθουσιώδης άνθρωπος, εμένα ποιος θα με σηκώσει?’. Εγωιστικό μεν αλλά πέρα για πέρα αλήθεια.

Μιλήσαμε για τον έρωτα.. Με ρώτησε τι βρήκα σε ανθρώπους που ερωτεύτηκα και πως κατέληξαν. Της είπα επιγραμματικά τους άθλους μου και τα μετάλλια μητέρας Τερέζας που πήρα κάνοντας ‘ανθρώπους’ διάφορους που την έκαναν με ελαφρά για να εξασκήσουν το γόητρο και την τονωμένη αυτοπεποίθηση τους σε άλλη παραλία. Της μίλησα για την κακοποίηση της ψυχής μου από τυχοδιώκτες εραστές και το ταλέντο μου να ακούω τους ανθρώπους. Μετά από αυτή την σύντομη ιστορική αναδρομή, για τους ανθρώπους που είχα κατά καιρούς δίπλα μου, ξεστόμισα:. ‘Έχω κουραστεί πολύ να προστατεύω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να χαλαρώσω…’ και μου είπε το εξής εκπληκτικό ‘Δεν χρειάζεσαι διασκέδαση μόνο για να χαλαρώσεις αλλά και κάποιον να σε λύσει. Άνθρωποι δυναμικοί σαν εσένα χρειάζονται κάποιον να τους βάζει την τελεία. Αυτό λέγεται ασφάλεια.’. Το σκέφτηκα και ίσως και να χει και δίκιο.

Αναφερθήκαμε στην επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα και πόσο δύσκολο είναι να λες μαύρο και να καταλαβαίνει ο συνομιλητής ακριβώς το ίδιο πράγμα. Της είπα ότι επικοινωνούσα πάρα πολύ με το τελευταίο μου φιάσκο (εκεί πετάχτηκε ο κολλητός μου για να πει την ατάκα της βραδιάς…’εάν δεν έπαιζε το ερωτικό θα ήταν τα καλύτερα κολλητάρια’ σημειωτέον και αυτό αληθεύει). Με ρώτησε γιατί δεν είμαστε μαζί: ‘Θεωρώ ότι έχω κάνει τέτοια άλματα στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό που εξ ορισμού δεν μπορούμε να είμαστε πλέον μαζί. Έτσι νοιώθω ασφαλής’ είπα. Εκείνη ανταποκρίθηκε: ‘Πόσο ασφαλής μπορείς να είσαι και συ και αυτός, όταν δεν έχετε δει το τέλος; Ο έρωτας όταν δεν καταλήγει κάπου σε στοιχειώνει. Θα τον αγνοείτε, θα προχωράτε, αλλά θα υπάρχει πάντα το ανικανοποίητο. Θα μείνει ανεξίτηλος’. Με προβλημάτισε λίγο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είμαστε πολύ εγωιστές και οι δύο για να το αφήσουμε να μας καταβάλλει. Αν και αν θυμάμαι καλά μου χε πει τότε, ότι σ αυτόν τον έρωτα δε χωράνε εγωισμοί. Αλλά όπως και να χει το πράγμα είμαι σχεδόν βέβαιη ότι μόλις βρω κάτι που να με εξιτάρει δεν νομίζω ότι θα πολύ ασχολούμαι με την πιθανότητα να ζήσω έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Η βραδιά μας συνεχιζόταν με κέφι και γέλια. Όταν η κουβέντα γύρισε πάλι σε μένα και την καχυποψία μου προς τα συναισθήματα που εκφράζονται μέσω του έρωτα. Με μια απλότητα που με ταρακούνησε μου είπε: ‘Σε κάθε φάση της ζωής μας αλλάζουν τα χαρακτηριστικά που ψάχνουμε σε έναν άνθρωπο. Αλλάζουν οι ανάγκες μας. Στα 18 ήθελες άλλα πράγματα, στα 24 άλλα ,στα 29 άλλα και θα σε συναρπάζουν άλλα στα 40 κοκ. για αυτό και δεν κατακρίνω τα διαζύγια. Πόσα ζευγάρια δεν χώρισαν επειδή βρήκαν όλα όσα ήθελαν την δεδομένη στιγμή σε έναν άλλον άνθρωπο; Δεν μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια συνέχεια και να λες φάση είναι θα περάσει. Ο έρωτας σου σκάει ακόμα και όταν δεν τον περιμένεις, γιατί κάποιος άνθρωπος ξαφνικά σου γεμίζει τα κενά που έχουν δημιουργηθεί από μια σχέση που ξεκίνησες πριν από χρόνια με άλλα μυαλά. Το πέπλο της επικοινωνίας σου θολώνει ακόμα πιο πολύ το μυαλό, γιατί σε διεγείρει εγκεφαλικά και το ερωτικό ξέσπασμα είναι αναμενόμενο. Δυστυχώς για σένα, βρέθηκες προφανώς την κατάλληλη στιγμή, στη ζωή ενός ανθρώπου όπου είχε ανάγκη κάποιον να τον ακούσει και να ενδιαφερθεί για τα θέλω του, τα όνειρα του, τα προβλήματα του, τα συναισθήματα του. Σκέψου ότι αυτό που εσύ μπορεί να θεωρείς έλλειψη προσπάθειας, για κάποιον άλλον αυτό το λίγο μπορεί να είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση’.

Χάθηκα για λίγο. Με φαντάστηκα με ένα λευκό αέρινο φόρεμα να ίπταμαι με φως ολόγυρα μου. Να παίρνω από το χέρι ένα χαμένο παιδάκι να τον κάνω άντρα και κάθε φορά που λιγοψυχούσε μπροστά στα εμπόδια να του δίνω το φιλί της ζωής. Μετά φαντάστηκα, να πιέζω αυτόν τον άντρα να ανέβει τα σκαλοπάτια του παραδείσου και όταν αυτός δυσανασχετούσε, μεταμορφωνόμουν σε δαίμονα και το φως μου γινόταν φωτιά που έκαιγε τα πάντα. Στο τέλος, αντιλαμβανόμουν την φρίκη έπαιρνα την αρχική μου μορφή και εξοστράκιζα τον εαυτό μου. Ο δύσμοιρος θνητός, τρομαγμένος έτρεχε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση για να κρυφτεί. Η ώρα είχε πάει 4 και ακουμπούσα στον τοίχο για να σταθώ όρθια. Οδήγησα πίσω σκεπτόμενη την όμορφη βραδιά ακούγοντας rock ήχους στο ραδιόφωνο.


Well how do you do?
The kiss on the cheek
Its been a while
So Ill just beg, borrow
and steal all your time
well crawl dignified
And now it seems to be caught in drags
Cause I know which way to run
You're tired my love
I feel the same

Well take it from me
What else could you do?
Where do you get off
And how can I get there, too?
All your time well call well dignify
And now it seems to be caught in drags
So I know its what you want
You're tired my love
I feel the same

You''ll never come back
My god cant you see that
I know its way too wrong
Youre tired my love
I feel the same
So let them run and speak my name

Well if you wanna seee you rise and shine
It might not be true but this is fine
Cause I know its way too wrong
Youre tired my love
I feel the same
So let them run and speak my name
Now even this were jumping ship
This is getting to be to much
Cause I ..

2 σχόλια:

  1. Αναρωτιεμαι ειλικρινα για το πληθος των ιστοριων που θα μπορουσε να διηγηθει η Κυρα του Συντριβανιου... Ποσοι Τιτανικοι αραγε βουλιαξαν στο παρθενικο τους ταξιδι κ σαπιζουν τωρα στον πατο του? ποσες ψυχες να παλευουν ακομα να σωθουν στα μεθυσμενα νερα του , αναζητωντας στα πεταμενα αποτσιγαρα των "ευτυχισμενων" μια σανιδα σωτηριας? Κ ποσοι εν τελει απο τους επιζησαντες θα ταξιδεψουν ξανα πρωτη θεση? Με τι "λεφτα", εχοντας δωσει τα παντα για εκεινο το μαγικο εισιτηριο? Να προτιμησουν μια φτηνοτερη κ βολικη λυση? 'Η κοντρα σε ολα να πουλησουν οτι ψυχη τους εμεινε για...ακομα ενα ταξιδι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή