Αγκαλιά με το μικρό μου απωθημένο

Είναι γενική αλήθεια ότι όταν κάτι το θες πολύ το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να μην το χεις. Κι όμως όταν το σύμπαν αναγνωρίζει τα λάθη του σου χαρίζει απλόχερα όλα όσα πρόσμενες τόσα χρόνια. Η αναμονή σε σκοτώνει, ειδικά εάν είσαι ανυπόμονος από τη φύση σου και ανήσυχο πνεύμα. Όταν όμως έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, το συναίσθημα της αναγνώρισης μετά από το μεγάλο ταξίδι για την Ιθάκη δεν μπορεί να περιγραφθεί με λόγια. Η εφορία, η αγαλλίαση και η θετική ενέργεια στο ζενίθ. Νιώθεις ότι έχεις τόσα πολλά να δώσεις και να μάθεις. Θεωρώ ότι η δημιουργικότητα του ανθρώπου ξεχειλίζει όταν βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον με ποικίλα ερεθίσματα. Η πορεία των πραγμάτων και των συγκυρίων με έφερε αντιμέτωπη με τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου. Άλλες φορές απελπίστηκα και άλλες πάλι ανέβαινα τα μικρά σκαλοπάτια της προσωπικής μου επαγγελματικής επιτυχίας.

Με μηδαμινή βοήθεια από κοινωνικές διασυνδέσεις δεν είχα άλλη επιλογή από το να περάσω και πάλι τα στενά της Μάγχης, παρά τις αντιδράσεις των δικών μου ανθρώπων. Ξεκινώντας με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο, γνώρισα άλλες κουλτούρες, εναρμονίστηκα με το περιβάλλον, συμβιβάστηκα με εφήμερες καταστάσεις, δέθηκα με αλλόθρησκους, συνεννοήθηκα σε μια άλλη γλώσσα και παρ’ όλες τις αντιξοότητες έκανα φιλίες δυνατές. Άφησα στην άκρη τον πολύ ‘ελληνικό’ μου εγωισμό, τσαλάκωσα την υπερηφάνεια μου και έγινα μαθητούδι. Ζούσα μια ζωή στο pause αλλά ήξερα ότι θα έρθει η στιγμή που θα πατήσω το fast forward. Σιγά σιγά με τη βοήθεια της θεάς τύχης και της επιμονής μου γύρισα στα πάτρια εδάφη. Επαναπατρισμένη πια, πέρασα ένα από τα πιο δύσκολα στάδια μετάβασης και συναισθηματικής αστάθειας. Είναι τρομακτικό να νιώθεις ξένος στην ίδια σου την χώρα. Αν και διένυσα ένα μεγάλο διάστημα μετέωρη, ανασυγκρότησα τις δυνάμεις μου και επιτέλους βρέθηκα μπροστά από την πρώτη μου νίκη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε αυτό που διαλέξαμε να είναι το επάγγελμα μας για την υπόλοιπη μας ζωή. Λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Συνήθως ξεκινάμε χωρίς να ξέρουμε εάν θα μας αρέσει μέχρι να το δοκιμάσουμε, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Είμαι πολύ τυχερή που γνωρίζω ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με τη δουλειά τους και με εμπνέουν, αλλά περισσότερο χαίρομαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μου και με στηρίζουν.

Αυτό το post το αφιερώνω σε αυτούς τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και με έκαναν να πιστέψω στον εαυτό μου. Ένα κομμάτι από αυτό που τώρα θεωρώ πρώτη νίκη είναι δικό τους.